251. Depresja

Waga: 108.8kg

Mam owulację, jestem cała spuchnięta. Domyślam się, że te 2kg na plusie to w większości woda.

Koronawirusa już nie mam. Natomiast moja umiarkowana depresja, z którą umiałam funkcjonować zamieniła się w ciężka depresję. Teraz mam lepszy moment, więc postanowiłam napisać. Wizytę u psychiatry mam 28 września, dla mnie te 4 dni są jak wieczność.

Jestem na L4 dalej, jestem ciekawa czy mnie zwolnią. Boje się tego. Boje się też powrotu do pracy, bo przez te depresję naprawdę ciężko mi nawet wstać z łóżka. Nie ma to jak choroba afektywna dwubiegunowa.

Leżę teraz obok mojego Narzeczonego. Cieszę się, bo nic nie muszę robić, on robi co trzeba, opiekuje się mną.

Choć naprawdę przyjazd tutaj (mimo, że jechałam taksówka) był bardzo trudny. Ruszyć się z domu w tym stanie... Masakra.

Ale teraz, w tej chwili jest nawet dobrze. Spokojnie, luźno... Słucham muzyki. Potrafię jej słuchać... Większość czasu muzyka mnie teraz irytuje. Nie umiem też z nikim rozmawiać, szczególnie przez telefon. Ale trzeba się cieszyć chwilą obecną. Teraz. Teraz jest ważne. 

Miejcie dobry dzień Kochane. 

Ściskam.

250. Idę w dół

Waga: 106.9kg

Pisze tylko żeby się pochwalić, że waga zeszła :)) 

Jestem teraz u Narzeczonego na weekend, nie mam komputera przy sobie, więc dzisiaj tak krótko.

Będę robiła dziś test czy dalej mam koronę czy nie. Czuje się już dobrze, zobaczymy co wyjdzie.

249. Schudłam? Jak!?

 Waga: 107.6kg

Jakimś cudem podczas koronawirusa schudłam, a wydawało mi się, że jem za trzech. Ale jak teraz tak nad tym pomyślę to raczej tak nie było. Kurcze, niesamowite. Ostatnia najniższa waga to było 107.7kg, zeszło oficjalnie tylko 0,1kg, ale przecież moja waga się wahała pomiędzy 107.7 a 111kg... Więc uważam za duży sukces, że zeszłam poniżej 107.7kg. 
To chyba regularność posiłków jaką mam tutaj, u rodziców. Bo ani aktywności żadnej - w końcu jestem chora, ani też się jakoś specjalnie nie powstrzymywałam. Miałam na coś ochotę to po prostu to jadłam. Lub piłam, jeśli chodzi o słodkie napoje. 
Super. Cieszę się bardzo.

248. Plecy i projekt sztos

 Waga: nie wiem (strach się ważyć, bo przy tym koronawirusie jem za trzech...)

Wczoraj pisałam, że koronawirusa przechodzę łagodnie... mhmm... Wczoraj o 22 obudził mnie okropny ból w dolnej części pleców. Nie umiałam się ruszyć, obrócić, podnieść... Leżałam i sobie jęczałam z bólu. W końcu udało mi się podnieść jakimś cudem, wzięłam ibuprom, posmarowałam plecy maścią (co też nie było łatwe) i postanowiłam pooglądać trochę telewizję, bo bałam się położyć. Tak przeleciało do północy, a ibuprom i maść nieco złagodziły ból. Więc położyłam się spać, ale nie umiałam zasnąć. No to oczywiście zajrzałam do lodówki. Zjadłam sobie bułkę z serem i kolejne podejście do spania... Ostatecznie zasnęłam po 2, obudziłam się o 7 znowu z tym strasznym bólem. Wstałam, wzięłam leki na dwubiegunówkę, hashimoto i wziewny na koronawirusa oraz gripex (500mg paracetamolu + kofeina) na plecy. Gripex pomógł. Także posprzątałam w mieszkaniu na tyle, na ile mogłam, pomogłam rodzicom przy obiedzie i teraz jestem tutaj. Plecy znowu zaczynają mocno boleć, ale boję się położyć. Już wolę siedzieć, bo wiem, że z tej pozycji uda mi się wstać. 

Muszę się zabrać za projekt psychologiczny, który realizujemy z siostrą. Od kilku dni nie umiem do tego usiąść. Będziemy nagrywać podcasty, prowadzić bloga i sprzedawać ebooki o treści psychologicznej. Na razie jesteśmy na etapie zbierania tematów + orientowania się jak to nie powinno wyglądać. Siostra skończyła zarządzanie i marketing, teraz skończyła psychologię (została jej obrona pracy magisterskiej), więc ma kwalifikacje, żeby stworzyć coś interesującego. A ja... no cóż, bardziej strona graficzna, tworzenie strony, bawienie się w html'u. No i moja wiedza psychologiczna, którą posiadam, również jest moim atutem. Wierzę, że to wypali. Nie chcę zdradzać szczegółów, wiadomo, ktoś może tu wejść i coś podkraść, ale będzie sztos 😎

247. Trzy kroki do tyłu, czyli biorę rozbieg

Waga: nie wiem

Poprzez zaręczyny liczyłam na stabilizację, a jak na razie wszystko jest jedną wielką destabilizacją. 
Byłam zmuszona przeprowadzić się do rodziców. Właściciel mieszkania, w którym razem mieszkałam z Narzeczonym, czyli jego brat, musiał się przeprowadzić do nas. Ja tego samego dnia postanowiłam, że nie będę mieszkać z, bądź co bądź, obcym facetem i przeniosłam się do rodziców z kilkoma niezbędnymi rzeczami. Jestem w trakcie przenoszenia kolejnych toreb z ubraniami. Także przyszedł czas na nadrobienie okresu randkowania z Narzeczonym, którego nie mieliśmy, bo ledwo się poznaliśmy - od razu się do mnie wprowadził. 
Dużo mnie ta przeprowadzka kosztowała. Przede wszystkim w pierwszym tygodniu ogromnie tęskniłam za Narzeczonym. Nie umiałam spać, nie umiałam jeść, dużo płakałam. Dodatkowo pytałam Boga dlaczego musiałam się tak cofnąć. Dlaczego musiałam wrócić do rodziców. Dlaczego jest taka a nie inna sytuacja ekonomiczna na świecie, że zwyczajnie nie stać nas na wynajęcie mieszkania i równocześnie odkładania na swoje gniazdko. Trzeba było wybrać - albo oszczędzanie, albo komfort mieszkania razem. Wybraliśmy to pierwsze, aby inwestować w przyszłość. 

Ciekawostka jeszcze jest taka, że mam koronawirusa. Przechodzę go bardzo łagodnie, takie mocniejsze przeziębienie. Jedyne co mi naprawdę dokucza to ciągłe zmęczenie. Ale tragedii nie ma.

Liczę na to, że te kilka kroków w tył, które zrobiłam to rozbieg do naprawdę dobrego miejsca.